എന്‍റെ കവിത
ഉറക്കേചോല്ലാന്‍ ഭയന്ന്
ഞാന്‍ ഉള്ളിലൊതുക്കുന്ന
കറുത്ത മൊഴികളാണ് ...
എന്‍റെ കവിത അടരും മുന്‍പേ
കണ്‍കോണില്‍ ഉതിര്‍ന്നുറഞ്ഞ
എന്‍റെ കണ്ണുനീര്‍ത്തുള്ളികള്‍ ആണ് ...
എന്‍റെ കവിത
എന്നോ ചോരവറ്റി
മിടിപ്പു നിലച്ചുപോയ
ഹൃദയത്തിലെ പറയാനാവാത്ത
നോമ്പരങ്ങള്‍ ആണ് ...
എന്‍റെ ജന്മം മഴയുടെ
അവസാനത്തെ തേങ്ങലാവുന്നു
അടര്‍ന്നു വീഴുന്ന
പൂവിന്‍ ഇതളുകളാവുന്നു ...
കാണാത്ത ആകാശത്തിലെ
മരിച്ച നക്ഷത്രം ആവുന്നു
എരിഞ്ഞടങ്ങുന്ന ചിതയിലെ
അവസാന അസ്ഥികള്‍ ആവുന്നു ...
കവിതയിലെ എന്‍റെ ജന്മം
സ്വപ്ന ങ്ങള്‍ക്ക് ബാലിയാടാവാന്‍
വീണ്ടും ബാക്കിയാവുന്നു ....
നന്നായിട്ടുണ്ട് ആശംസകള്
ReplyDelete