കാറ്റിനു സമ്മതമെന്തിനു
മരത്തിന് ചില്ലയില് ഒന്നു തൊടാന്
കടലിനു സമ്മതമെന്തിനു
തീരത്തിന്റെ പാദങ്ങള്ക്കുമ്മ വെക്കാന്
രാവിനു സമ്മതമെന്തിനു
സന്ധ്യയെ മൂടിപ്പുതപ്പിക്കുവാന്
ശലഭത്തിനെന്തിനു സമ്മതം
പൂവിന്റെ ഉടലൊന്നു തൊട്ടുണര്ത്താന്
സൂര്യനു സമ്മതം വേണ്ടയീ-
ഭൂമിയെ നിദ്രയില് നിന്നുണര്ത്തുവാന്
എങ്കിലും....
സമ്മതമില്ലാതെ എങ്ങിനെ
നിന് ഹൃദയം തൊടും ഞാന്...
മോഹം ഒരു പൂവിതള്ത്തണ്ടുപോല് പൊട്ടിവിടര്ന്നൂ ..
ആ വാനമ്പാടി എന്റെ മനം കവര്ന്നൂ ..
ചിറകൊടിഞ്ഞ വാനമ്പാടി
പഴയ ഓര്മ്മകളില് നീ മാത്രമൊരു സ്വപ്നം
മിഴിനീരിന് തുമ്പില് വിടരും ഓര്മ്മതന്
പനിനീര് പൂവിനുഎന്തു സുഗന്ധം
നീയെന് സ്വപ്നത്തിന് ചാരുതയെന്നു ആരാനും അറിഞ്ഞുവോ??
കനവുകള് മെനയുന്ന കഥകളില്
മനസ്സിന്റെ കൂട്ടിലെ മായാത്ത നിറങ്ങളില്
നിന് പേരു ഞാന് എഴുതീടട്ടേ വാനമ്പാടി ...
ഒരു പൂക്കാലം പോലെ നെഞ്ചിലേറ്റിയ
എന് ആശകള് പോട്ടിച്ചിതറുമോ ..??
എന് ഉള്ളു തേങ്ങുന്നതു ആരാനും അറിഞ്ഞുവോ ..??
ആദ്യം പൊട്ടിത്തകര്ന്നു എന് മനം
പിന്നെ ഭ്രാന്തിയായ്ഞ്ഞു ഞാന്
രാവുകള് അറിയാതേ ദിക്കുകള് അറിയാതേ
ആരോരുമില്ലാത്തൊരു കാട്ടു പക്ഷിപ്പോല്
കണ്ണില് ഇരുള് മൂടുന്നു ....
എന്റെ കവിതകള് പൊട്ടിച്ചിതറുന്നു
ഒരു പൂവിതള് പോലേ ..
അന്നൊരിക്കല് ...
അവന് എന്നോടു ചോദിച്ചു
മരണം നിര്വചിക്കുമ്പോള് ജീവിതത്തിന്റെ
അര്ഥം തിരയേണ്ടാതുണ്ടോ ...??
ഞാന് നല്കിയ ഉത്തരം ഇതായിരുന്നു ..
അറിയില്ല.....!!
വീണ്ടും അടുത്ത ചോദ്യം ?
നീ പറയുന്ന മരണത്തിനു
ഇരകണ്ട കഴുകന്റെ കണ്ണിലെ
കൊതിപിടിപ്പിക്കുന്ന ഭാവമാണ് അല്ലെ ??
അതുനുള്ള ഉത്തരവും അറിയില്ല ...!!
നിന്റെ ചിന്തകള് എപ്പോഴും ആകാശത്തിന്റെ
അതിരുകള്ക്കു അപ്പുറത്ത യിരുന്നില്ലേ ??
ഒരിക്കല് നീ പറഞ്ഞില്ലേ അതിരുകള്
വിട്ടുപറക്കുന്നതായി പിന്നീടു
നീ ഉണര്ന്നിട്ടില്ല എന്നും
അതും നീ പറയുന്ന മരണത്തിന്റെ
വേറൊരു മുഖം അല്ലേ .??
ഇതിനുള്ള ഉത്തരവും അറിയില്ല ..!!
കറുകനാമ്പിലെ കുഞ്ഞു സുര്യന് പെട്ടന്നു
അസ്തമിച്ചപോലെ ..
ദേഷ്യത്തോടുകൂടി ...
പിന്നെ..നിനക്കു എന്തറിയാം ...??
എന്നായി ചോദ്യം ...???
ഏതിനെങ്കിലും ഉള്ള ഉത്തരം നല്കിയില്ലങ്കില്
അവനു സംങ്കടം വരും ...!!
ഞാന് നല്കിയ ഉത്തരം ഇതായിരുന്നു ...
നിന്റെ സ്നേഹം പോലെ ശ്വസംമുട്ടിക്കുന്ന
ഒരുനുഭവമാണെന്നറിയാം
നിന്റെതുപോലെ മരണത്തിന്റകണ്ണിലെ
സ്നേഹാര്ദ്ര ഭാവവും എനിക്കു
നിഷേധിക്കാനാവില്ലന്നും അറിയാം ...
ഇതൊരു യാത്രയാണു എന്നും അറിയാം ..
അതിലേ വെറും സഞ്ചരികള് ആണുനാമെല്ലാം
കര്മ്മങ്ങള് നിര്വഹിക്കാന് നിയോഗിക്കപ്പെട്ട
വെറും കര്മ്മയോഗികള് ആണെന്നും അറിയാം ...
ഹൃദയത്തിനുകുറുകേ വേലി തീര്ത്തു
അതിരുകള് തിരിക്കുന്നവന് ,
അവനാണ് മരണം....
ആ അതിരുകള് ഭേദിക്കുവാന്
എനിക്കോ നിനക്കോ കഴിയില്ലന്നും അറിയാം ...
നേരും നുണയും തിരിച്ചറിയാതെ
കാലത്തിന് കണ്ണടിയില് തെളിയുന്ന
ദിക്കറിയാതെ , വാക്കറിയാതെ
ഉഴലുന്ന വെറും പേക്കോലങ്ങള്
ആണുനാമെല്ലാം എന്നുമാറിയാം ...
എന്താ ശരിയാണോ ... ??