പ്രഭാതത്തില് താമരയെ തഴുകിയുണര്ത്തി
ജാലക വാതിലിലെത്തി “പ്രഭാ” യെന്നു വിളിച്ചു
നിദ്രയുടെ ആലസ്യത്തില് നിന്നെന്നെയുണര്ത്തിയവന്
പക്ഷേ, അവനില് നിന്നകന്നു വിളറി വെളുത്ത
നിഴലായി നീണ്ടുപോയി ഞാന് ...
മധ്യാഹ്നത്തിന് ചില്ലു വെയില് കണ്ണില് തറച്ചപ്പോള്
വെയിലിനോട് ഇണ ചേര്ന്ന് മണല്പ്പരപ്പില്
കവിത രചിക്കാന് അവനെന്നെ 'പ്രഭാ'യെന്ന
പേരുമാറ്റി “ഉഷ”യെന്നു ഉച്ചത്തില് വിളിച്ചു ...
സന്ധ്യയുടെ ശോണിമയില് നിലവിളക്കിന്
ചാരുതയില് നിഴലായി അവനരികിലായി
പതിയിരിക്കാന് ഉഷയെന്ന പേരുമാറ്റി
മണ്ചിരാതിന് തിരി നീട്ടി “സന്ധ്യാ”യെന്നു വിളിച്ചു ...
പഞ്ചമി ചന്ദ്രന് ആമ്പല് പൊയ്കയില്
നിലാമഴ പെയ്യിച്ച നേരം പാതിരാവില് പൊയ്കയില്
നുണക്കുഴി തീര്ക്കുന്നത് കണ്ടു കഥ പറഞ്ഞിരിക്കാന്
അവനെന്നെ സന്ധ്യാ യെന്ന പെരുമാറ്റി
വിറയാര്ന്ന സ്വരത്തില് “രജനി”യെന്ന് വിളിച്ചു ...
എന്റെ ഡയറി താളുകള്ക്ക്
ഇപ്പോള് ചുവന്ന നിറമാണ്
ഇടവഴിയിലെ ഇരുട്ടില്
പിടഞ്ഞുവീണ യുവത്വത്തിന്റെ
വീര്യം കൂടിയ രക്ത ഗന്ധമാണ്
ഋതുഭേദങ്ങളുടെ ഇടയിലെവിടെയോ വെച്ച്
നനവുള്ള വാക്കുകളും സുഗന്ധവും
എനിക്കന്ന്യമായിരിക്കുന്നു
ഒരു മഴക്കാലം പോലും ഇപ്പോള്
എന്റെ നെഞ്ചില് കുളിരുപെയ്യിക്കുന്നില്ല
ഒരു വസന്തവും മനസ്സില്
സ്വപ്നങ്ങള് വിതറുന്നില്ല
ഹേമന്തത്തിലെ പുലരിയോന്നു പോലും
എനിക്കാശ്വാസം പകരുന്നില്ല
ഗ്രീഷ്മത്തില് അടര്ന്നുവിഴുന്ന
ഒരു സായന്തനം പോലും
എന്റെ സിരകളെചൂടുപിടിപ്പിക്കുന്നില്ല
എന്റെ സ്വപ്നങ്ങളുടെ നിത്യ സ്മരണക്കായി
ഞാന് എഴുതി തീര്ത്ത വരികള് പോലും
ഉറുമ്പരിച്ചിരിക്കുന്നു
താളുകളിലോരോന്നിലും സ്പന്ദിച്ചിരിക്കുന്ന
അക്ഷരങ്ങള് നിറം മങ്ങിത്തുടങ്ങിയിരിക്കുന്നു
ഇഴഞ്ഞുനീങ്ങുന്ന ഓരോപുലരിയും
എന്നേ നോക്കി പരിഹസിക്കുന്നു...
സന്ധ്യകള് മരണത്തിന്റെ ദൂതന്മാരെപ്പോലെ
മൌനമായ് എനിക്ക് ചുറ്റും കറങ്ങിത്തിരിയുന്നു...
ഒടുവില്...
ഈ ജനാലകള്ക്കപ്പുറത്ത്
തെക്കേ തൊടിയില് അഗ്നിയില് എരിഞ്ഞടങ്ങുന്ന
ഒരു നുള്ള് ചാരം മാത്രം മാകുന്നു ...