നന്മയുടെ വെണ്മയാണവള്‍
തൂവെള്ളയാണവളുടെ
മേനിയും മനസ്സും മിഴികളും
നീരാവിതന്‍ വെണ്മപോലവളുടെ
നെടുവീര്‍പ്പുകളും.....
നൊമ്പരങ്ങള്‍ ഉരുകി ഒഴുകുമവളുടെ
മിഴിനീരിനും തൂവെണ്മ.
മാലാഖമാര്‍ക്കു അസൂയ തോന്നിയിട്ടുണ്ടാവാം
അവളോടും , അവളിലെ വെണ്മയോടും.
ഒരു വട്ടമെങ്കിലുമവളെ തലോടാനോ
അവള്‍ക്ക് തണലേകാനോ ചെന്നതില്ല,
അവരൊരുനാളും......
അവളുടെ വെളുത്ത മിഴികള്‍
നിറഞ്ഞു കവിഞ്ഞതും;
വെണ്ണക്കവിളില്‍ വെളുത്ത മിഴി-
മുത്തുകള്‍ പൊഴിഞ്ഞതും;
നിറഞ്ഞതു വെണ്‍തടാകമായതും
അതിലവള്‍ മുങ്ങിപ്പൊങ്ങുന്നതും
എല്ലാം അവള്‍ മാത്രമറിഞ്ഞു ...
അവള്‍ മാത്രം അനുഭവിച്ചു ...
മറ്റാര്‍ക്കും കാണാന്‍ ആയില്ലതോന്നുമേ!
എല്ലാം വെണ്മയായിരുന്നു
നിലാവിന്‍ വെണ്മ !!
എല്ലാം അറിയുമെന്നാലും,
നിസ്സഹായനായി നോക്കി നില്‍ക്കുമാ
പോക്കുവെയിലിപ്പോഴും
കാത്തിരിക്കുന്നാ മിഴി തുടക്കാന്‍
ഇനിയുമൊരു ജന്മത്തിനു വേണ്ടി...!!
(കൂട്ടുകാരേ....,
ഇതിനു മുന്‍പ് ഞാന്‍ നിലാവിനേയും പോക്കുവെയിലിനേയും കുറിച്ച് കവിതകള്‍ എഴുതിയിടുണ്ട്‌ , ( നക്ഷത്ര കണ്ണുള്ള കൂട്ടുകാര്‍ ,
നീ മാത്രം, ദിവ്യ സ്നേഹത്തിനു സമര്‍പ്പണം....) അതിന്‍റെ തുടര്‍ച്ചയാണ് ഇതെന്ന് പറയന്‍ പറ്റില്ല... എങ്കിലും ഈ കവിതയിലെ കഥാ പാത്രങ്ങള്‍ അവര്‍ തന്നെയാണ്....നിലാവും, പോക്കുവെയിലും...., ഈ സൌഹൃദത്തിനു മുന്നില്‍ പകരം വെക്കാന്‍ സത്യത്തില്‍ ഒന്നും ഇല്ലാ...പരാതികള്‍ ഇല്ലാത്ത ഇവര്‍ക്കുമുന്നില്‍... എന്നും ചിരിതൂകി നില്‍ ക്കാനേ എനിക്ക് കഴിയൂ...ഇനിയും ഒരുപാടു വരികള്‍ ഇവരെ കുറച്ചു എഴുതാന്‍ എനിക്ക് കഴിയണമേ എന്ന് ഞാന്‍ പ്രര്‍ത്ഥിക്കുന്നു....)
സുഹൃത്തുക്കൾക്ക് എല്ലാ നന്മകളും നേരുന്നു.
ReplyDeleteകവിത നന്നായി എഴുതി.
ശുഭാശംസകൾ...
ഇന്നലെ ഇവിടെ എന്റെ ഒരു കമന്റ് ഇട്ടിരുന്നു.
ReplyDeleteഇന്നത് കാണുന്നില്ല
എങ്ങാനും കണ്ടുകിട്ടിയാല്‍ പറയണേ.
Kandillallo Sir..
Deleteനന്നായിരിക്കുന്നു...............
ReplyDeleteകുറച്ചു വരികൾ ഞാൻ കടം എടുക്കുന്നു
ReplyDelete